Savaşın en kanlı günlerinden biri.. Asker, en iyi arkadaşının biraz ileride kanlar içinde yere düştüğünü gördü. İnsanın başını bir saniye bile siperin üzerinde tutamayacağı ateş yağmuru altındaydılar. Asker teğmene koştu ve "Teğmenim, fırlayıp arkadaşımı alıp gelebilir miyim?.." Delirdin mi der gibi baktı teğmen... "Gitmeye değer mi?. Arkadaşın delik deşik olmuş... Büyük olasılıkla ölmüştür bile.. Kendi hayatını da tehlikeye atma sakın. Asker ısrar etti ve teğmen "Peki " dedi. "Git o zaman..." İnanılması güç bir mucize... Asker o korkunç ateş yağmuru altında arkadaşına ulaştı. Onu sırtına aldı ve koşa koşa döndü... Birlikte siperin içine yuvarlandılar. Teğmen kanlar içindeki askeri muayene etti... Sonra onu sipere taşıyan arkadaşına döndü: "Sana değmez, hayatını tehlikeye atmana değmez demiştim. Bu zaten ölmüş..." Değdi teğmenim dedi asker... "Nasıl değdi?" dedi teğmen... "Bu adam ölmüş görmüyor musun?.." Yine de değdi komutanım. Çünkü yanına ulaştığımda henüz sağdı. Onun son sözlerini duymak, dünyaya bedeldi benim için. Ve arkadaşının son sözlerini hıçkırarak tekrarladı: " Jim!.. Gelecegini biliyordum!.." demişti arkadaşı, "geleceğini biliyordum..."
Alıntı